Over het overnamebedrag wil hij niks zeggen. ’Ga ik niet doen, maar ik ben heel blij.’ De zachte g schatert door de telefoon. Chris Luken, de extraverte oprichter van de Fletcherhotel keten, is bijna bezitloos burger. En dat vindt het Quote 500 lid heerlijk.
Na 22 jaar heeft hij zijn imperium verkocht aan het management van het bedrijf en de Luxemburgse hotelinvesteerder Xead Group. Alle hotels en het daarbij behorende onroerend goed maken deel uit van de transactie. Ook zijn huizen staan in de verkoop.
Chris Luken, wat ga je nu doen?
’Ik heb echt geen idee. De laatste jaren had ik al wel wat afstand genomen van de dagelijkse gang van zaken. De recente overname van drie hotels (de Fletcher-teller staat nu op 73) waren al afgerond door het zittende management. Dat is mooi toch? De ceo en cfo weten alles van het bedrijf. Die weten wat ze kopen. Ik kwam er achter dat ik dit niet mijn hele leven wilde.' Dan volgt een stilte voor een tegeltjeswijsheid: 'Je kunt aan je tweede leven beginnen als je beseft dat je er maar een hebt’.
Dat klinkt een beetje dramatisch, Chris.
’Tja, wat moet je verder? Je kunt ook tachtig hotels exploiteren. Of 100. Maar je eet er geen biefstuk minder om. Tot het laatst heb ik het heel erg leuk gevonden, maar het werd tijd om keuzes te maken. Misschien is het voor sommigen een verrassing, maar ik ga de rest van mijn leven nu in iets anders steken. Met mijn partner - die jullie al eens hebben gefotografeerd - ga ik reizen.’
Niet meer de hele dag in de auto
’In het begin kon je alle hotels nog wel eens bezoeken en dat deed ik ook. Soms zat ik 600 kilometer per dag in de auto. Van Brabant naar Zeeland en dan via Utrecht terug naar Limburg. Ik heb heel Nederland leren kennen. De mooiste dorpjes heb ik gezien. Een gezegend mens ben ik.’
Wat was je favoriete hotel?
’Zuiderduin in West-Kapelle in Zeeland. Alhoewel? Ik hou van alle hotels, vooral langs de kust. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Ik heb vaker ’nee’ dan ’ja’ gezegd tegen een aanbod.’
Had je last van Airbnb de laatste jaren?
’Nee. Airbnb beschouw ik niet als concurrent, maar als verrijking. Dat is het nieuwe kamperen. Dat doen de twintigers nu. Die bezweren dat ze nooit iets anders willen. Maar dan zijn ze ineens veertig met twee kinderen en dan gaan ze toch in een hotel. Wij hebben de crisis prima doorstaan. Sinds 2008 zijn we met 40 hotels uitgebreid.’
Je hebt ook je huizen te koop gezet. We horen dat je naar Amerika wilt emigreren.
’Daar is nog geen sprake van.’
Nóg geen sprake van.
’Nee, nee, nee dat is niet aan de orde. Ik heb alles verkocht. Alle ballast is even weg. Ik ben 50 nu. Dan vraag je je af: moet ik dit nog de rest van je leven doen? Sinds mijn zeventiende werk ik. Na de mavo begon ik met colporteren en het verkopen van gevulde koeken. Toen kwam hotelbon. Altijd gewerkt. Brabants doorbuffelen. Die nachten zijn niet voor niks zo lang.’
Maar waar verblijf je dan?
’Ik mag altijd in een Fletcherhotel slapen. Desnoods in een stapelbedje. Wie appelen vaart, die appelen eet.’
Bron: Quotenet
